یکشنبه، ۲ مارس ۲۰۲۵ – دریافت خبر ابتلای فرزندتان به سرطان تجربه‌ای سخت و طاقت‌فرسا است و صحبت کردن درباره آن نیز ممکن است به همان اندازه دشوار باشد.
اما متخصصان تأکید می‌کنند که برقراری ارتباط صادقانه و باز، کلید کمک به کودکان برای کنار آمدن با بیماری و روند درمان آن است.
ممکن است طبیعی به نظر برسد که بخواهید فرزندتان را از شنیدن اخبار ناراحت‌کننده محافظت کنید، اما پنهان کردن اطلاعات می‌تواند باعث ایجاد سردرگمی و ترس در او شود.
کودکان بسیار تیزبین هستند و احتمالاً متوجه خواهند شد که مشکلی وجود دارد.
صحبت صریح و صادقانه از همان ابتدا باعث ایجاد اعتماد می‌شود و به کودک کمک می‌کند احساس کند که در روند درمان خود نقش دارد.
متخصصان می‌گویند: «مهم‌ترین اصل این است که هرگز درباره تشخیص دروغ نگویید یا آن را پنهان نکنید.»
چگونه سرطان را برای فرزند خود توضیح دهیم
نحوه صحبت شما درباره سرطان باید متناسب با سن و سطح درک کودک باشد.
از واژه‌های ساده‌ای مانند «بیمار» استفاده کنید، اما از به‌کار بردن کلمه «سرطان» یا نام دقیق تومور خودداری نکنید.
به کودک توضیح دهید که سرطان در کجای بدن او قرار دارد و پزشکان چگونه آن را درمان خواهند کرد.
به او اطمینان دهید که سرطان تقصیر او نیست—حتی اگر چنین سؤالی نپرسد.
برای کودک توضیح دهید که آزمایش‌های پزشکی ممکن است ترسناک به نظر برسند، اما هر زمان که ممکن باشد، یکی از والدین در کنارش خواهد بود.
در توصیف روش‌های درمانی از واژه‌های ساده استفاده کنید. به جای «شیمی‌درمانی» (chemotherapy)، بگویید «دارویی که به از بین بردن سرطان کمک می‌کند.»
اگر لازم است مدتی در بیمارستان بستری شود، به او یادآوری کنید که این وضعیت موقتی است و به زودی به خانه بازخواهد گشت.
برای او توضیح دهید که سرطان مسری نیست.
درباره درمان‌ها و احتمال وجود درد صادق باشید، اما اطمینان دهید که پزشکان تمام تلاش خود را می‌کنند تا او احساس راحتی بیشتری داشته باشد.
او را تشویق کنید که سؤالاتش را بپرسد و به او بگویید که صحبت کردن درباره احساساتش اشکالی ندارد.
آگاه باشید که ممکن است از دوستان خود اطلاعاتی بشنود. به او بگویید که همیشه می‌تواند برای دریافت اطلاعات درست به شما یا پزشکش مراجعه کند.
نوجوانان ممکن است سؤالات بیشتری داشته باشند و بخواهند توضیحات دقیق‌تری درباره بیماری و درمان خود بدانند.
بزرگ‌ترین نگرانی آن‌ها احتمالاً مربوط به تأثیر درمان بر زندگی روزمره‌شان خواهد بود—از جمله مدرسه، ورزش، روابط دوستی و ظاهر جسمانی.
درباره ریزش مو، تغییر وزن یا سایر عوارض جانبی صادق باشید تا بدانند چه انتظاری باید داشته باشند.
آن‌ها را تشویق کنید تا اطلاعات خود را از منابع معتبر دریافت کنند، نه از جستجوهای اینترنتی خودشان.
آن‌ها را در بحث‌های مربوط به برنامه درمانی‌شان مشارکت دهید تا احساس کنند در روند درمان خود نقش دارند.
چگونه گفت‌وگویی سازنده داشته باشیم
- زمان و مکان مناسبی را برای این گفت‌وگو انتخاب کنید.
- اگر متناسب با سن کودک است، از او بپرسید که چه اطلاعاتی درباره بیماری دارد.
- به شخصیت فرزند خود توجه کنید—برخی ممکن است برای پردازش این خبر به زمان بیشتری نیاز داشته باشند.
- آنچه را که می‌خواهید بگویید، از قبل بنویسید و تمرین کنید.
- با لحنی آرام و اطمینان‌بخش صحبت کنید و به زبان بدن خود توجه داشته باشید.
- یک فرد دیگر، مانند یکی از اعضای خانواده یا یک متخصص سلامت، را در این گفت‌وگو همراه خود داشته باشید.
- فرزندتان را تشویق کنید که سؤالاتش را مطرح کند و برای پاسخ‌های صادقانه زمان بگذارید.
- احساسات خود را با او در میان بگذارید و به او بگویید که بیان احساساتش اشکالی ندارد.
- سعی کنید یک برنامه روزمره حفظ کنید تا احساس عادی بودن زندگی را در او تقویت کنید.
- هرجا ممکن بود به او گزینه‌هایی برای انتخاب بدهید.
- مرزهای رفتاری را مشخص کنید—اشک ریختن یا ترس داشتن طبیعی است، اما برای ایمنی درمان، همکاری او ضروری است.
- به او اطمینان دهید که سرطان تقصیر او نیست.
- کمک کنید تا ارتباطش را با دوستان و خانواده از طریق ملاقات، تماس تصویری یا نامه‌نگاری حفظ کند.
- برای خودتان و فرزندتان از منابع حمایتی استفاده کنید.
منابع
بیمارستان کودکان لس‌آنجلس (Children’s Hospital Los Angeles)، بیانیه خبری، ۲۱ فوریه ۲۰۲۵.
