در ۲ ژوئیه ۲۰۱۲، مجله نیویورکر مقاله ای را در مورد فرزندپروری آمریکایی منتشر کرد که با عنوان تحریک آمیز “فاسد پوسیده: چرا بچه ها بر روی زمین حکومت می کنند؟”
در این مقاله به نظرسنجی TIME/CNN اشاره شده است که از خود کیفرخواستی قابل توجه والدین آمریکایی گزارش شده است: دو سوم از آنها گفته اند که احساس می کنند فرزندان خود را لوس کرده اند.
مقاله نیویورکر با بررسی آخرین محصول (در آن زمان) کتاب‌های تربیت کودک، به یک موضوع مشترک اشاره کرد: اگر می‌خواهند از تولید فرزندانی که خودخواه هستند اجتناب کنند، والدین باید سطح را بالا ببرند و انتظار بیشتری از بچه‌ها داشته باشند. متمرکز، خواستار، بی ملاحظه و با حق.
یک نمونه از نگرش حق: یک مادر مجرد که تمام وقت کار می کرد، گفت که وقتی از سر کار به خانه می رسد و از دختران ۱۶ و ۱۴ ساله خود برای صرف شام کمک می خواهد، آنها پاسخ می دهند: “این وظیفه شماست.”
بچه های شش فرهنگ
والدین آمریکایی چه زمانی که آن مقاله منتشر شد و چه در سال های پس از آن چه اشتباهی انجام داده اند؟ برخی از سرنخ ها از مطالعه هاروارد مربوط به دهه ها پیش به دست می آید.
در کودکان شش فرهنگ (1975)، مردم شناسان بئاتریس و جان وایتینگ تحقیقات خود را در مورد ریشه های نوع دوستی (کمک به دیگران بدون انتظار پاداش) گزارش کردند. آنها یک الگوی واضح پیدا کردند:
هرچه فرزندان بیشتر مسئولیت هایی داشتند که به حفظ خانواده کمک می کرد – مانند مراقبت از بچه های کوچکتر، مراقبت از حیوانات، کمک به رشد و برداشت غذا، کمک به وعده های غذایی و مواردی از این دست- احتمال اینکه آنها به گونه ای نوع دوستانه رفتار کنند بیشتر می شد . نه تنها با اعضای خانواده بلکه با افراد خارج از خانواده نیز.
در مقایسه این شش فرهنگ، مطالعه هاروارد نشان داد که کودکان در ایالات متحده:
- کمترین مسئولیت را برای مشارکت در زندگی خانوادگی داشتند .
- کمترین نوع دوستی را در رفتار با اعضای خانواده و افراد خارج از خانواده داشتند .
مطالعه بعدی در ژورنال روانشناسی رشد نتایج مطالعه هاروارد را تقویت کرد: کودکانی که کارهای خانگی داشتند – کارهایی که انتظار می رفت به عنوان اعضای خانواده انجام دهند – به طور کلی نگرانی بیشتری برای افراد دیگر ایجاد کردند.
غذای آماده برای ما به عنوان والدین؟
اگر می‌خواهیم فرزندانمان مسئولیت‌پذیری کنند (که با نوع دوستی نسبت به دیگران تجلی می‌یابد)، باید مسئولیت‌های معناداری در خانواده‌های خود داشته باشند —فرصت‌های واقعی برای کمک به زندگی خانوادگی به روش‌هایی که مهم هستند.
در عوض، اگر ما در زندگی خانوادگی همه انفاق را انجام دهیم و بچه ها همه چیز را بپذیرند، این دستور العملی برای تولید بچه های خود محور و غیر مفید است.
۸ راه برای تربیت فرزندان مسئولیت پذیر
بیایید به هشت راه کار در جهت تربیت کودکان مسئولیت‌پذیر نگاه کنیم—کودکانی که دارای شخصیتی هستند که به دیگران فکر می‌کنند، نه فقط به خود، و در صورت نیاز به کمک، کمک می‌کنند.
۱٫ آموزش مسئولیت پذیری را زود شروع کنید – و توضیح دهید که چرا از فرزندانتان انتظار کمک دارید.
یک مادر جوان می گوید که چگونه این کار را انجام داده است:
از زمانی که بچه هایم می توانند راه بروند، آنها را وادار کردم که اسباب بازی هایشان را بردارند. وقتی متوجه شدیم که منتظر یک بچه دیگر هستیم، توضیح دادم که خیلی درگیر بچه هستم و به کمک آنها نیاز دارم.
کودک ۳ ساله من هر روز لباسشویی را می آورد و پوشک می گیرد و در صورت نیاز به آنها ادامه می دهد. او از کمک کردن و عضویت در خانواده احساس خوبی دارد. او همچنین می‌داند که با کمک به من در انجام کارهای اطراف خانه، به من زمان بیشتری می‌دهد تا کارهایی را با او انجام دهم.
۲٫ با بزرگتر شدن بچه ها به اضافه کردن کارهای خانه فکر کنید.
یک مادر شیکاگویی می گوید: «وقتی بچه بودم، من و مادرم همه کارهای خانه را انجام می دادیم. پدرم و سه برادرم هرگز انگشت خود را بلند نکردند—آنها گفتند این کار زنانه است. من به این نتیجه رسیدم که اگر پسری داشته باشم فرق می‌کند.»
او سه تا داشت. رویکرد او به وظایف خانه نشان می‌دهد که بچه‌ها می‌توانند کارهای خانوادگی را در سنین پایین و با افزایش سن بیشتر انجام دهند:
پسران ما الان ۲، ۴ و ۶ ساله هستند. در این مرحله، سیستم خانه ما این است که شما برای هر سال سن خود یک کار انجام می دهید. کودک ۲ ساله ما دکمه روشن کردن ماشین ظرفشویی را فشار می دهد و وقتی رختخواب ها را مرتب می کنیم بالش ها را در جای خود قرار می دهد. وقتی ۳ ساله شد، به چیدن میز کمک می کند.
کودک ۴ ساله ما میز را می چیند، سالن جلویی را گرد و خاک می کند و سینک و وان طبقه پایین را تمیز می کند. کودک ۶ ساله ما پله ها را جاروبرقی می کشد، تختش را مرتب می کند، سینک و وان طبقه بالا را می شویید، ظرف ها را می تراشد، ماشین ظرفشویی را بار می کند، و هنگام شام شیر می ریزد.
این مادر می گوید: «من به آنها می گویم که چقدر از کمک آنها قدردانی می کنم. “آنها به کاری که انجام می دهند بسیار افتخار می کنند.”
۳٫ برای انجام کارهای خانه به بچه ها پول ندهید.
از دیدگاه رشد شخصیت، پرداخت پول به بچه ها برای کمک در خانه نتیجه معکوس دارد زیرا:
- این فرصت را از آنها سلب می کند تا احساس خوبی نسبت به مسئولیت پذیری و مشارکت اعضای خانواده خود داشته باشند.
- کارها باید فرصتی برای رشد شخصیت باشند – اینکه بخواهید فردی مفید باشید زیرا کمک به دیگران کاری مسئولانه و مهربانانه است.
با شروع کلاس‌های ابتدایی، می‌توان کمک هزینه کوچکی را به‌طور مستقل پرداخت کرد – نه به عنوان پرداختی برای کارهای خانه، بلکه به عنوان یکی از مزایایی مانند غذا و سرپناه، برای عضویت در خانواده.
حتی یک کمک هزینه متوسط فرصتی برای شروع به آموزش به بچه ها در مورد مدیریت پول و فضیلت سخاوت است. در نظر بگیرید که آنها را تشویق کنید تا شاید یک سوم کمک هزینه خود را پس انداز کنند، یک سوم دیگر را برای خرج کردن پول استفاده کنند و یک سوم را به یک موسسه خیریه به انتخاب خود اهدا کنند.
۴٫ در برنامه کارهای خانواده خود صدایی به بچه ها بدهید.
ایرنه فروندورفر، یک مربی خانواده کانادایی و خالق وب سایت ۱۰kids.com، سیستم کارهای خانواده اش را توضیح می دهد:
در خانه ما، کارهای آشپزخانه هر روز می چرخد، زیرا بچه ها می گویند که آن سیستم را بیشتر دوست دارند. با این حال، آنها رای دادند که فهرست کارهای خانه باید هر ماه چرخش کند. شکایت یک کودک خاص در مورد انجام یک کار تکلیفی ممکن است نشانه آن باشد که وقت آن رسیده است که آن کودک به سمت یک کار چالش برانگیزتر و “بزرگ شده” حرکت کند.
۵٫ این توقع را که در یک خانواده، همه در کار سهیم هستند، اعمال کنید.
با فرزندان خود روشن باشید که انجام سهم آنها از کارهای خانوادگی یک گزینه نیست. این یک انتظار است همانطور که همه از عضویت در یک خانواده سود می برند، همه وظایف خانوادگی دارند. مادری توضیح می دهد که چگونه کودکان را در قبال این انتظار مسئول می دانند:
شنبه روز اصلی کارهای ماست. همه ما می دانیم که برای انجام همه چیز یک تا دو ساعت نیاز است. قبل از هر چیز سرگرم کننده باید کارهای خانه انجام شود. بچه ها می دانند که ما در اجرای این قانون ثابت قدم خواهیم بود.
۶٫ علاوه بر کارهای محوله، کمک های کوچک و روزمره را تشویق کنید.
با تلقین ما، بچه‌ها می‌توانند هر زمان که فرصتی پیش بیاید، تمرینات زیادی را در کارهای کوچک و روزمره کمک کنند. چنین اعمالی به ما فرصت های زیادی می دهد تا از آنها به خاطر مفید بودنشان تشکر کنیم و آنها خود را فردی مفید بدانند. همچنین به آنها کمک می‌کند تا کارهای محوله را به عنوان نمونه دیگری از «روشی که ما به‌عنوان خانواده انجام می‌دهیم» ببینند.
برای تثبیت مفید بودن به عنوان «راه خانواده»، می‌توانیم از بچه‌ها در جریان روزمره زندگی خانوادگی بخواهیم کارهایی مانند:
- چراغ ها را روشن یا خاموش کنید
- با برادر یا خواهر کوچکتر بازی کنید یا برای آنها بخوانید
- مواد غذایی را بیاورید و/یا به کنار گذاشتن آنها کمک کنید
- نیروگاه های آبی
- یک در نگه دارید
- به پاک کردن جدول کمک کنید حتی اگر قبلاً وسایل خود را پاک کرده باشید
- به بارگیری یا خالی کردن ماشین ظرفشویی کمک کنید
- کمک کنید تا اتاقی را انتخاب کنید، حتی اگر بیشتر وسایل شما نباشد
- به کسی کمک کنید تخت بسازد
- چیزها را برای یکی از اعضای خانواده که حالش خوب نیست بیاورید
- به یکی از اعضای خانواده، دوست یا همکلاسی که غمگین یا آسیب دیده است آرامش دهید.
۷٫ آموزش دهید که همه در ایجاد یک خانه شاد سهیم هستند.
در بسیاری از خانواده‌ها، مشاجره و دعوای مداوم خانه‌ای پر استرس و ناراضی ایجاد می‌کند. مسئولیت پذیر بودن اعضای خانواده شامل تلاش برای حفظ آرامش با تلاش برای کنار آمدن است. این بدان معناست که همه با همه اعضای خانواده به گونه ای رفتار می کنند که دوست دارند با آنها رفتار شود – با احترام، انصاف و مهربانی (و اگر این کار را نکردند صمیمانه عذرخواهی می کنند).
همچنین به این معنی است که وقتی درگیری‌های اجتناب‌ناپذیری اتفاق می‌افتد، وقت بگذارید و در مورد مسائل صحبت کنید و راه حلی را که موافقید منصفانه است، پیدا کنید .
۸٫ مسئولیت را فراتر از خانواده گسترش دهید.
برای کمک به فرزندانمان در یادگیری مشارکت در اعضای جامعه، می‌توانیم تجربیات سازنده‌ای از کمک به دیگران در خارج از خانه ارائه دهیم. یک مادر آموزش اولیه خود را در این نوع مسئولیت شرح می دهد:
یادم می‌آید زمانی که دختر کوچکی بودم از مدرسه به خانه آمدم و مادرم گفت: “سوزان، خانم فلانیگان” – پیرزنی که در خیابان زندگی می‌کرد – “تمام روز را تنها بوده است و مطمئن هستم که او تنها خواهد بود. برای مدتی از دیدار با شما لذت ببرید.” یادم می‌آید گاهی می‌پرسیدم چرا من باید این کار را می‌کردم و بچه‌های دیگر این کار را نمی‌کردند. او به من گفت که کاری که بچه‌های دیگر انجام می‌دهند اهمیتی ندارد – که من باید هر کاری را که می‌توانم انجام دهم.
از مدرسه فرزندتان بپرسید که چه خدماتی برای یادگیری فراهم می کند. انجام خدمات اجتماعی با فرزندتان را در نظر بگیرید. این یک نمونه خوب خواهد بود و احتمالاً چیزی است که آنها برای مدت طولانی به یاد خواهند آورد. بسیاری از تحقیقات مزایای شخصیت سازی (به عنوان مثال، اعتماد به نفس ، همدلی، و احساس هدف) خدمات اجتماعی را مستند می کنند.
اگر هنوز کارهای خانه و سایر راه‌های کمک را در زندگی خانوادگی خود ادغام نکرده‌اید، اجازه ندهید که مانعی برای شما باشد. هیچ وقت برای شروع دیر نیست.
به فرزندان خود توضیح دهید که والدین دوست داشتنی مدام به این فکر می کنند که چگونه اوضاع را در زندگی خانوادگی بهتر کنند. اینکه همه وارد کار شوند و در کار خانواده کمک کنند، راه بسیار خوبی برای انجام این کار است.
